Dziennik Bł. ks. Michał Sopoćko

Dziennik, jak nazwał ks. Michał Sopoćko swe zapisy, powstawał z przerwami od pierwszych lat kapłaństwa aż po koniec życia. Początkowo ma charakter wspomnieniowy, później zaś jest regularną, tworzoną z dnia na dzień relacją wydarzeń, zawierającym dodatkowo przekaz duchowych refleksji.

W oryginale Dziennik jest rękopisem zawartym w czterech brulionach. Pierwszy powstał w czasie pobytu w parafii Taboryszki i stanowi opis wydarzeń oraz przeżyć z pełnionej tam posługi kapłańskiej. Drugi, spisany w średnim wieku, obejmuje, wspominaną historię życia, od dzieciństwa, młodości i lat seminaryjnych przez kolejne lata kapłaństwa z okresem studiów specjalistycznych w Warszawie, duszpasterstwa w wojsku, pracy w Seminarium Duchownym w Wilnie i na Uniwersytecie, po spotkanie ze św. Faustyną i początki apostolstwa Miłosierdzia Bożego, lata wojny oraz przyjazd do Białegostoku. Dwa ostatni zaś są sporządzanym już na bieżąco w podeszłym wieku, zapisem nie tyle faktów, co osobistych przemyśleń i duchowych zwierzeń.

Jak podkreśla bp Henryk Ciereszko, redaktor kolejnych wydań, Dziennik miał być uwiecznieniem Bożego działania w życiu ks. Sopoćki. „Nie należy doszukiwać się w nim pełnej historii życia, a przede wszystkim duchowego obrazu postaci Błogosławionego. Z kart Dziennika przemawia żywa osoba, z ludzkimi odczuciami, radością i smutkiem, wdzięcznością i żalem. Stawiająca pytania, zmagająca się z codziennością i trudnościami życia, przeciwnościami losu. Przez jednych szanowana, darzona zaufaniem, podziwiana, przez innych niezrozumiana, nawet posądzana, wielokrotnie niedoceniana. Nade wszystko zaś ujawniają się w niej coraz bardziej ślady łaski, przemieniającej jej życie. Zmaga się ze swą niemocą, szuka pełnienia woli Bożej, jest wierna i ufająca Bogu, zwłaszcza Jego miłosierdziu” – pisze we wstępie.